Błędy w docieplaniu ścian zewnętrznych przy zastosowaniu wełny mineralnej

Fachowcy radzą aby na każdym etapie prac trzymać się ściśle wytycznych producenta systemu ocieplenia ścian. Istnieją jednak wspólne dla wszystkich zasady, które powinny być bezwzględnie przestrzegane podczas montażu docieplenia.

Bardzo ważnym jest przygotowanie podłoża. Większość mnie doświadczonych wykonawców stara się ograniczyć zakres prac związanych z przygotowaniem podłoża lub w skrajnych przypadkach nawet zupełnie go pominąć. Przy niezbyt dokładnie oczyszczonej powierzchni (kurz, brud, oleje, resztki farby i tynku) przyczepność warstw wyrównujących i zapraw klejowych do podłoża znacznie obniża się.

Druga sprawa to gruntowanie podłoża. Ograniczenie chłonności nasiąkliwych podłoży mineralnych pozwoli na zachowanie parametrów przyczepności zaprawy klejowej. Nie mniej ważna jest jakość materiału. Wybierając materiał izolacyjny inwestor powinien zwrócić uwagę na jego parametry techniczne. W przypadku wełny mineralnej układ włókien w płytach pod bezpośrednie wyprawy elewacyjne powinien być zaburzony (włókna wzajemnie się zazębiają). Dzięki temu mają one dużą wytrzymałość na rozerwanie w kierunku prostopadłym do płyty.

Fachowca poznasz po tym jak kołkuje. Warstwę termoizolacyjną mocuje się do podłoża nie tylko przy pomocy zaprawy klejowej, ale też kołków mocujących w przypadku płyt o większej grubości. Odpowiednie dyble kotwiące są głównym elementem mocującym wełnę mineralną. Warto przeczytać instrukcje producenta systemu lub producenta wełny mineralnej. Producenci systemów dociepleń precyzyjnie określają w specyfikacji materiałowej zalecane ilości dybli na mkw. W metodzie lekkiej mokrej kołkowanie można rozpocząć dopiero po dwóch dniach. Wykonawcy chcąc przyspieszyć prace czasami nawiercają otwory pod łączniki od razu po dobiciu płyty. Warstwa kleju nie jest wtedy jeszcze dość twarda i płyty będą się przesuwały. W efekcie trudno będzie uzyskać równą powierzchnię docieplonej elewacji. W budynkach wysokich trzeba jeszcze zwiększyć liczbę łączników - stosownie do wysokości budynku, a w strefach narażonych na silne działanie wiatru oraz wpływu szkód górniczych - także stosownie do jego szerokości.

Płyty widoczne spod tynku
Izolację należy tak przyklejać do ściany, aby uniknąć powstania mostków termicznych. Uwaga! Złym nawykiem wykonawców jest szpachlowanie połączeń płyt za pomocą zaprawy klejowej. W miejscach tych ściany będą przemarzać z powodu dużej różnicy w izolacyjności termicznej między lub wełną mineralną a zaprawą klejową. Łatwo to zauważyć, bo na powierzchni tynku pojawi się rysunek układu płyt.

Jak temu zapobiec? Płyty izolacyjne powinny być układane ściśle. Duże szczeliny między płytami trzeba uzupełnić wkładkami z materiału termoizolacyjnego lub poliuretanową pianą montażową. W przypadku układania izolacji termicznej w dwóch warstwach, muszą one do siebie szczelnie przylegać. Płyty układa się z przesunięciem - w "cegiełkę".

O estetyce docieplenia decyduje staranność ułożenia płyt izolacji, tak aby tworzyły jedną płaszczyznę, bez poziomych i pionowych uskoków. Ze względu na niewielką grubość warstwy zbrojonej i tynku, wszelkie nierówności pozostawione na warstwie izolacji należy dokładnie zeszlifować, aby nie były widoczne na wierzchniej warstwie tynku. Nieprzestrzeganie tych zaleceń jest często popełnianym błędem przez starych fachowców, wykonujących niegdyś docieplenia metodą ciężką mokrą. W metodzie tej gruba, 2-3 cm warstwa zaprawy tynkarskiej tuszowała wszelkie niedociągnięcia i nierówności warstwy termoizolacyjnej.

Trudne miejsca
O skuteczności izolacji termicznej budynku w dłuższym okresie decydują miejsca najgorsze - są to potencjalne mostki termiczne, czyli powierzchnie o obniżonej izolacyjności termicznej i miejsca potencjalnych zawilgoceń. Dlatego należy odpowiednio dokładnie docieplić ściany pod oknami, ścianki attykowe, rejon płyt balkonowych oraz boczne i pionowe ościeża okien i drzwi. Wyeliminowanie mostków termicznych w tych miejscach jest bardzo trudne i kosztowne. Najlepszym rozwiązaniem jest połączenie prac ociepleniowych z jednoczesną wymianą stolarki okiennej i drzwiowej, ale ze względu na koszty jest ono niezbyt często stosowane przez inwestorów.

Spękania na tynku
Po przymocowaniu warstwy płyt izolacyjnych należy zrobić na niej ciągłą warstwę zbrojoną. Cała elewacja budynku będzie podlegać odkształceniom termicznym (tym intensywniejszym, im ciemniejsze kolory), więc jeśli pasy siatki będą ułożone na styk, to po pewnym czasie na powierzchni tynku pojawią się w miejscach połączeń pionowe spękania. Trzeba też pamiętać o dodatkowym wzmocnieniu miejsc szczególnie narażonych na uszkodzenia mechaniczne - cokół, parter budynku, naroża otworów okiennych i drzwiowych. Jeśli ich nie wzmocnimy, obniżymy trwałość całego docieplenia.

Nie dolewamy wody
Podczas układania tynku podkładowego trzeba pamiętać, że stosuje się go w postaci nierozcieńczonej i na suchym podłożu. Jeśli w ramach oszczędności dodamy do tynku podkładowego wody, to nie spełni on właściwie swojej roli. Jeśli tynk położymy na mokrej warstwie zbrojonej, to na skutek ograniczonej paroprzepuszczalności nie uzyska on odpowiedniej przyczepności do podkładu. Po nałożeniu tynku szlachetnego na tynk podkładowy wilgoć z warstwy zbrojonej pod wpływem wzrostu temperatury i ciśnienia zamieni się w parę wodną. Para wodna spowoduje powstanie pęcherzy, czyli odspojenie wyprawy elewacyjnej wraz z tynkiem podkładowym od warstwy zbrojonej.

Uwaga! Podczas wykonywania tynku mineralnego należy zużywać całe worki lub wymieszać ich zawartość przed użyciem, a także dodawać stałą ilość wody do każdego worka. Inaczej z jednego opakowania uzyskamy tynk o fakturze różnej grubości i różnym wyglądzie (w przypadku tynków kolorowych nawet o różnych odcieniach).

Tynki mineralne i akrylowe należy nakładać metodą "mokre na mokre", nie dopuszczając do zaschnięcia zatartej partii przed naciągnięciem kolejnej. W przeciwnym razie miejsce połączenia będzie widoczne w postaci nieestetycznych i nierównych krawędzi. Ze względu na cienką 2-3 mm warstwę, w jakiej są układane tynki, są bardzo wrażliwe na wszelkie zmiany temperatury, wilgotności i nasłonecznienia. Dlatego zaleca się, aby prace tynkarskie prowadzić w temperaturach dodatnich od 5-25 stopni C, a tynkowaną elewację chronić przed bezpośrednim nasłonecznieniem, działaniem wiatru i deszczu siatką ochronną.