Płytki klinkierowe - docieplą, wygłuszą i ozdobią

Po pierwsze płytki klinkierowe zapewniają trwałość i wytrzymałość (odporność na mróz, skrajne warunki atmosferyczne) praktycznie nieosiągalne dla tradycyjnych materiałów - np. różnego rodzaju tynków. Płytki nie pękają, nie kruszą się, nie tracą kolorów i w zasadzie nie wymagają żadnych zabiegów konserwacyjnych. Po drugie - oferują projektantom wręcz nieograniczone możliwości aranżacyjne (np. Röben ma w swojej ofercie ponad 50 różnych kolorów, formatów i lic powierzchni płytek). I wreszcie po trzecie - stanowią doskonały materiał wykończeniowy w systemach izolacji cieplnej, a dodatkowo stanowią doskonałą izolację akustyczną.

Jak z prawdziwej cegły

To zresztą nie jedyne zalety elewacyjnych płytek klinkierowych. Nie muruje się ich, ale klei do ściany lub warstwy izolacyjnej przy pomocy specjalnej zaprawy. Można nimi oklejać ściany zarówno domków jednorodzinnych, jak i wysokich budynków (nawet powyżej 20 m). Doskonale chronią ściany przed wpływem niekorzystnych warunków atmosferycznych, a ich niewielka masa sprawia, że można je stosować bezpośrednio na system dociepleniowy bez żadnych dodatkowych wzmocnień. Zastępują z powodzeniem końcowy element systemów dociepleniowych - tynk, ale też świetnie sprawdzają się przy renowacji wieloletnich elewacji. Mocnym atutem płytek jest ich uroda naturalnej cegły. Renomowani producenci dbają by do każdego rodzaju płytek był przygotowany kompletny zestaw specjalnych kształtek na naroża zewnętrzne i w miejscach styku elewacji z oknami i drzwiami. W rezultacie po zaspoinowaniu elewacja z płytek klinkierowych w niczym nie różni się od tradycyjnej ściany murowanej z cegieł klinkierowych.

Zamiast tapety

Ale elewacyjne płytki klinkierowe to także doskonała alternatywa dla tradycyjnych rozwiązań - tapety, farby, boazerie - stosowanych dotąd wewnątrz pomieszczeń. Ich różnorodność i trwałość stwarza dodatkowe możliwości niebanalnych aranżacji pomieszczeń mieszkalnych, handlowo-usługowych czy też biurowych. Ze względu na swoje właściwości (trwałość, odporność na zabrudzenia, wodoszczelność) z powodzeniem mogą zastąpić glazurę i terakotę - świetnie sprawdzają się jako materiał wykończeniowy w kuchniach, łazienkach i holach wejściowych. Zresztą projektanci wnętrz, doceniając ich urodę często korzystają z płytek w aranżacji pomieszczeń reprezentacyjnych, jak np. w salonach z kominkiem. Walory estetyczne to nie jedyne zalety takiego rozwiązania. Płytki klinkierowe gwarantują bowiem, że pomieszczenia nimi wykończone zachowają swój niezmieniony wygląd przez wiele lat. Wykonane z naturalnego surowca (ich główny składnik to glina) tworzą zdrowy klimat wnętrza.

Klejenie płytek

Zanim przystąpimy do klejenia płytek musimy dobrze rozplanować ich położenie. Znając wymiary płytek i szerokość spoiny (zazwyczaj ok. 10-12 mm) wyliczamy ile rzędów płytek jest potrzebnych do osiągnięcia zaplanowanej przez nas wysokości. W przypadku płytek Röben dla formatu DF potrzeba 16 warstw na 1 m wysokości, a dla formatu NF 12. Najlepszy efekt uzyskamy, gdy wszystkie rzędy złożone będą z całych płytek. Dlatego gdy z obliczeń wynika, że przy założonej wysokości nie mieści się pełen rząd, to jeśli jest taka możliwość warto nieco ją obniżyć lub podwyższyć. Jeśli nie ma takiej możliwości, umieśćmy niewymiarowy rząd przy podłodze. Do klejenia płytek elewacyjnych wewnątrz pomieszczeń nadaję się każda gotowa zaprawa klejowa do płytek ceramicznych. Ściana musi być oczyszczona z zanieczyszczeń (pyłu, luźnych powłok malarskich, itp.) i gładka (ubytki w tynku należy wyrównać gotowymi masami renowacyjnymi, przed rozpoczęciem klejenia). Klejenie płytek rozpoczynamy od naroża ściany. W przypadku, gdy występują naroża zewnętrzne to najlepiej jest zastosować specjalne, gotowe kształtki kątowe. Poza tym należy pamiętać, aby podczas klejenia stale kontrolować, czy płytki utrzymują pion i poziom.
Jeśli chodzi o przycinanie płytek na określony wymiar, to w przypadku elewacyjnych płytek klinkierowych najlepiej stosować stolikową mechaniczną przecinarkę. Dla osoby mającej więcej wprawy do ich cięcia z powodzeniem wystarczy szlifierka kątowa wyposażona w tarczę do cięcia klinkieru. Nie nadaje się do tego ręczna przecinarka do glazury i terakoty.

1. Ściana do której przyklejamy płytki musi być oczyszczona z kruszących się powierzchni, a większe ubytki uzupełnione specjalnymi zaprawami. (fot. Röben)

2. Co pewien czas należy kontrolować czy płytki zachowują poziom. (fot. Röben)

3. Płytki przyklejamy nanosząc klej przy pomocy pacy zębatej (o rozstawie zębów ok. 8 mm) bezpośrednio na ścianę. (fot. Röben)

4. Płytki kleimy rzędami, lekko dociskając je do ściany (fot. klejenie: 4, 5). Dystans między płytkami pomagają zachować specjalne krzyżyki, ale z powodzeniem może je zastąpić pocięta na kawałki listewka. (fot. Röben)

5. Newralgicznym miejscem, w którym należy wykazać się wielką starannością jest narożnik. Szczególnie w tym miejscu sprawdzać należy pion. (fot. Röben)

6. W zestawach płytek elewacyjnych produkowanych przez Röbena są specjalne płytki narożnikowe. Układając kolejny rząd w narożniku należy zwrócić uwagę, aby dobrać element o przesuniętej względem niższej płytki fudze. (fot. Röben)

7. Do przycinania płytek najlepiej używać specjalnych mechanicznych przecinarek. (fot. Röben)

8. Co jakiś czas należy sprawdzać czy płytki leżą w jednej płaszczyźnie. (fot. Röben)

9. Listwy dystansowe można usunąć dopiero po trwałym związaniu kleju. (fot. Röben)

10. Po usunięciu listew dystansowych i oczyszczeniu spoin można przystąpić do fugowania. Płytki spoinuje się fugownicą i specjalną rynienką. W czasie wygładzania należy wywierać jedynie średni, równomierny nacisk. Pamiętać należy o zachowaniu ostrożności, aby nie zabrudzić fugą płytek, gdyż trudno będzie je doczyścić, a w skrajnych przypadkach płytki mogą ulec trwałemu przebarwieniu. (fot. Röben)

11. Pozostałości zaprawy należy usunąć szczotką, bądź pędzelkiem, zaraz po nałożeniu fugi. (fot. Röben)

Czytaj również: Jak wykreować oryginalną elewację… kamieniem.