Nowy budynek Muzeum Narodowego w regionie przemyskim

Instytucja ta przez prawie wiek istnienia wiele razy zmieniała swoją siedzibę, ostatecznie decydując się na przełomie wieków na budowę całkowicie nowego obiektu. W roku 2002 zorganizowano i przeprowadzono ogólnopolski konkurs architektoniczny, w którym spośród ponad 100 uczestników wybrano krakowską pracownię KKM Kozień Architekci. Budynek autorstwa KKM jest pierwszym zrealizowanym obiektem muzeum narodowego w powojennej Polsce. Przeznaczony do zabudowy teren stanowił prawdziwe wyzwanie, ponieważ był rozpostarty pomiędzy uczęszczanym targowiskiem Placu Rybiego a urokliwym, zadrzewionym skwerem, tuż obok ruchliwego ciągu pieszego.

Czytaj również: Ekonomiczny dom dwulokalowy

Zlokalizowane niedaleko ścisłego centrum miasta muzeum jest mieszanką regularności i geometrycznego rozchwiania, monumentalizmu i kameralności inspirowanej niewątpliwie okoliczną zabudową. Zasadniczo jest podzielone na dwie główne części: ortogonalne pudło wystawienniczowykładowe i poetycko ukształtowaną, przyklejoną do pudła część wejściową i administracyjną. Pudło jest trzykondygnacyjne i pokryte tynkiem, pozostała część obiektu jest czterokondygnacyjna i obłożona starannie przyciętym piaskowcem sperforowanym horyzontalnymi oknami.

Czytaj również: Budynki użyteczności publicznej w nowej odsłonie

_{Masywne ściany elewacji od strony północno zachodniej
obłożone są piaskowcem sperforowanym ciągami okien wstęgowych}

FUNKCJONALNY PODZIAŁ

Nowy budynek zawiera wszystko, co jest typowe dla niedużego muzeum: 1200 m2 przestrzeni wystawienniczej, salę konferencyjną na 200 osób, bibliotekę, bar oraz 1000 m2 przestrzeni magazynowej, pracownię, pomieszczenia biurowe i pokoje gościnne. Podział funkcjonalny jest prosty: kondygnacja parteru przeznaczona została na wystawy czasowe oraz wykłady i konferencje, pierwsze piętro na ekspozycje związane z historią regionu, natomiast, nakryte rzędem dużych świetlików, piętro drugie na galerię sztuki.

Czytaj również: Centrum Nauk Przyrodniczych w Groningen

O ile budynek muzeum z trzech stron sprawia wrażenie nieprzystępnego, ograniczone-go potężnymi ścianami wyposażonymi w małe otwory okienne, tak elewacja czwarta jest przeciwieństwem trzech pozostałych: tutaj budynek ogromnym przeszkleniem o powierzchni 218 m2 otwiera się na przyległy, pełen zieleni plac. Po tej stronie usytuowane są przestrzenie wystawiennicze. Z jednej strony architekci chcieli uzyskać maksymalny efekt otwarcia wnętrza budynku na zewnątrz – dlatego zastosowali system szklenia słupowo-ryglowego CW 50 z grafitowymi profilami o grubości 50 mm, z drugiej strony, bojąc się nadmiernego południowo-wschodniego nasłonecznienia, zaprojektowali tu też serię pionowo zawieszonych lin stalowych, po których wspinać się ma zieleń.

_{Świetliki umożliwiają dopływ właściwej ilości
światła dziennego od góry ‘pudła}

HOL WEJŚCIOWY

Niewątpliwie najbardziej atrakcyjną przestrzenią w przemyskim muzeum jest wejściowy hall i umieszczona nad nim seria schodów i kładek prowadzących do poszczególnych galerii. Ten usytuowany pomiędzy dwoma głównymi składowymi muzeum, zakończony w poziomie parteru drzwiami prowadzącymi do budynku zarówno od strony Placu Rybiego, jak i zadrzewionego skweru, hall wejściowy jest w polskim krajobrazie architektonicznym na pewno wydarzeniem nietuzinkowym. Załamujące się ściany, umieszczone pod różnymi kątami schody oraz poetycka gra naturalnego, wpadającego od góry światła tworzą razem przestrzeń niespodziewaną i dramatyczną, niemalże katedralną, mogącą wprowadzać gościa muzeum w niezwykły nastrój jeszcze przed wejściem w ortogonalnie uformowane przestrzenie wystawiennicze. W budynku muzeum zwraca uwagę także umiejętne pokierowanie dopływem światła.

Czytaj również: Park biznesu Sofia Airport Centre

Wewnętrzne schody prowadzą do przestrzeni wystawienniczych
i galerii na drugiej i trzeciej kondygnacji

Obydwie ściany, w których zlokalizowano drzwi wejściowe są całkowicie przeszklone: wysokie i wąskie, wykonane głównie z zastosowaniem systemu ReynaersCW 50 i częściowo wzmocnione belkami stalowymi, wpuszczają dużą dawkę światła dziennego do niedużego holu. Same drzwi wykonano z kolei z zastosowaniem systemu Reynaers CS 68. Otwarty z dwóch stron hol wejściowy prowadzi do zamkniętej, oświetlonej z góry klatki schodowej, która przechodzi w serię mostków i antresol zawieszonych w górnej części holu, prowadzących do przestrzeni wystawienniczych. Świetliki dachowe, także wykonane w systemie CW 50, wydają się dawkować światło słoneczne, niejako kusząc odwiedzających muzeum do wejścia na jego najwyższą, najjaśniejszą kondygnację.

Czytaj również: Wykorzystanie powierzchni szklanych w projekcie budynku

_{Od strony południowo- wschodniej otwartości nadaje budynkowi
wielka trzykondygnacyjna płaszczyzna przeszklonej fasady}

PIĘKNY REZULTAT

Uzupełnieniem zastosowanych wielkogabarytowych systemów są różne małowymiarowe elementy, takie jak przeszklone wewnętrzne witryny, przepierzenia i inne elementy szklane, które również wykonano z komponentów Reynaers Wspomniane wcześniej perforacje masywnej ściany pokrytej piaskowcem wypełniono oknami w ramach energooszczędnego, dwukomorowego systemu okienno-drzwiowego Eco w kolorze grafitowym, natomiast wszelkie okna i drzwi wewnętrzne zrealizowano w nieizolowanym systemie CS 59Pa. Trwała elewacja z piaskowca, dobra ślusarka, przyzwoite wykonawstwo oraz oczywiście solidna architektura autorstwa KKM Kozień Architekci dała niecodzienny rezultat w panoramie wschodniej Polski – budynek wartościowy nie tylko jako obiekt wysokiej kultury, ale też po prostu jako kolejny, właściwie sformatowany fragment tkanki miejskiej bardzo nastrojowego Przemyśla.

_{Widok z holu. Serie kładek prowadzących do poszczególnych
galerii w górnej części budynku}