Krzewy i drzewa barwne jesienią

 Już we wrześniu, kiedy ostatnie kwiaty kończą swoje kwitnienie, nasze oczy cieszą rośliny o kolorowych jesiennych liściach. U wielu gatunków drzew, krzewów, a także bylin i pnączy, liście przybierają jesienią kolory złota, ognistej czerwieni, słonecznych pomarańczy lub czekoladowego brązu.

 Grujecznik japoński (Cercidiphyllum japonicum)

 Występuje w Chinach oraz Japonii. Z powodu swych wyrafinowanych kwiatów i wspaniałego jesiennego przebarwienia liści należy do najbardziej atrakcyjnych drzew liściastych, które z Azji Wschodniej dotarły na Zachód i mogą być tutaj bez problemów uprawiane. To co zachwyca u grujecznika to jego sercowate lub okrągłe liście o ciekawym, mozaikowatym rysunku żyłek. Liście te na wiosnę są brunatnoczerwone, latem ciemnozielone, a na jesień ponownie się przebarwiają. Opadłe liście podczas wilgotnej pogody wydzielają słodki zapach, podobny do karmelu albo świeżego ciasta drożdżowego. Zapach ten pozwala znaleźć grujecznika japońskiego nawet w głębi lasu, ukrytego w bardzo gęstym drzewostanie.

 Najlepiej czuje się w miejscach nieco ocienionych. Posadzony w pełnym słońcu będzie wolniej rósł. Wymaga podłoża żyznego i wilgotnego, o odczynie lekko kwaśnym lub obojętnym. Jego niewątpliwą zaletą jest jego wysoka odporność na choroby i szkodniki. Drzewo to jest wytrzymałe na niskie temperatury.

Czytaj również: Jesień na balkonie

Dereń kwiecisty (Cornus florida L.)

 To małe, bardzo atrakcyjne drzewko, szczególnie dekoracyjne w okresie kwitnienia, kiedy to obsypane jest lawiną różowych kwiatów. Należy do grupy najpiękniej kwitnących roślin. Dereń kwiecisty jest chętnie sadzony w parkach, wzdłuż dróg jako roślina ozdobna, zarówno ze względu na bardzo obfite i spektakularne wiosenne kwitnienie jak i na charakterystyczny wygląd liści oraz interesującą barwę jesienią.

 Roślina łatwa w uprawie. Preferuje gleby od lekko kwaśnych do obojętnych. Wymaga stanowiska słonecznego, lub półcienistego, ale nie w bardzo ostrym słońcu. Dereń nie należy do roślin tolerujących wysokie zasolenie gleby. Rośliny w okresie upałów i suszy powinny być co najmniej raz w tygodniu nawadniane. Zamierające pędy i liście należy usuwać, aby likwidować źródła ewentualnych infekcji.

 W medycynie indiańskiej, w końcu dereń kwiecisty pochodzi z Ameryki Północnej, aromatyczna kora i korzenie stosowane jako lekarstwo na malarię. 

Sumak odurzający (Rhus typhina L.)

 Pochodzi z Ameryki Północnej. W wielu krajach, również w Polsce jest uprawiany jako roślina ozdobna. Chętnie sadzony jest w parkach czy ogrodach przydomowych. Jego walorami dekoracyjnymi jest ładny pokrój i piękne liście. Jesienią przebarwiają się na intensywne kolory i po przebarwieniu długo utrzymują się na drzewie stanowiąc o dużych walorach dekoracyjnych tej rośliny jesienią. Szczególnie ozdobne są okazy żeńskie, które wytwarzają intensywnie czerwone duże owocostany, które przez całą zimę zdobią drzewo. Wadą jest to, że wiosną bardzo późno rozwija swoje liście. 

 Sumak odurzający jest łatwy w uprawie, nie ma specjalnych wymagań co do gleby, jest odporny na szkodniki i choroby. Jest odporny na mrozy i zanieczyszczenie powietrza. Preferuje słoneczne stanowiska. 

Oczar wielkokwiatowy (Hamamelis mollis)

 Należy do rodziny oczarowatych. U nas jest popularnym krzewem, ale w Chinach, ojczyźnie swego występowania, jest drzewem, dorastającym nawet  do 10 metrów wysokości. Wszystkie oczary są wystarczająco odporne na niską temperaturę, dlatego można je sadzić w naszych ogrodach żeby nas "oczarowywały" urodą swoich kwiatów w środku zimy. A kwiaty są naprawdę bardzo dekoracyjne, o złocistożółtej barwie. Ukazują się czasem już w styczniu obsypując bardzo obficie cały krzew. 

  Łaciński termin ''mollis'' oznacza tyle, co ''miękki'', i odnosi się do filcowanych liści, które żółkną jesienią porą. 

 Krzew jest łatwy w uprawie. Roślinę należy sadzić w miejscu osłoniętym od wiatru. Wymaga przepuszczalnej gleby o odczynie obojętnym lub kwaśnym. Najlepsze będzie dla oczara słoneczne lub półcieniste stanowisko.

Czytaj również: Kwiaty kwitnące do przymrozków

Fotergilla amerykańska (Fothergilla monticola)

 Zwana jest również forergillą większą. To krzew liściasty z rodziny oczarowatych. W naturalnym środowisku rośnie w południowo-wschodnich rejonach Ameryki Północnej. Fotergilla to średniej wielkości, wolnorosnący krzew, osiągający w Polsce po 10–20 latach około 1,5 metra wysokości. Jej liście są pojedyncze, skórzaste, jajowate, 8–15 centymetrów długości, o nierównomiernie ząbkowanych blaszkach liściowych. Jesienią przebarwiają się na czerwono lub pomarańczowozłoto i w takim stanie utrzymują się na pędach do późnej jesieni, a na zimę opadają.

 Fotergilla amerykańska preferuje żyzną glebę o odczynie lekko kwaśnym. Jest wrażliwa na suszę, dlatego w szczególnie suche lata może wymagać dodatkowego nawadniania. Najlepiej rośnie w miejscach półcienistych, gdzie gleba nie przesycha tak szybko, ale najobficiej kwitnie, a liście najintensywniej przebarwiają się jesienią na stanowiskach słonecznych. W cieniu będzie rosła doskonale, jednak jej kwitnienie może być bardzo słabe a nawet może nie zakwitać w ogóle. 

 Nadaje się do sadzenia w ogrodach przydomowych, zarówno jako soliter, jak i na rabatach w połączeniu z innymi roślinami. Można z niej tworzyć nieformowane żywopłoty.