Malina właściwa (Rubus idaeus)

Preferowanymi stanowiskami są słoneczne brzegi lasów, zarośla, zręby i zbocza gór do wysokości kosodrzewiny. Od średniowiecza uprawia się ją również w ogrodach. Leczniczą moc maja młode liście i dojrzałe owoce. Owoce maliny składają się ze zrośniętych ze sobą pestkowców. Gdy dojrzeją, same odpadają od pozostającego na szypułce dna kwiatowego. Zbiera się je dopiero wtedy, gdy są całkowicie dojrzałe.

Czytaj również: Zdobienie ogrodu na majówkę

Z soku malin otrzymuje się także (po zagotowaniu z cukrem) smaczny syrop. Jest to stary i sprawdzony środek używany przy przeziębieniach, którym towarzyszy gorączka. Znajdujące się w nim minerały, przede wszystkim potas, fosfor i żelazo, poziom zakwaszenia i fruktoza wzmacniają organizm. Malina to idealny, dietetyczny owoc dla chorych na cukrzycę i reumatyków. Owoców maliny można używać także po wysuszeniu. Powinny one zachować swój naturalny, czerwony kolor, zapach i smak. Spożywanie herbaty z liści malin zaleca się w celu oczyszczenia krwi i skóry.

Pędy maliny są dwuletnie, zaś korzeń wieloletni. W pierwszym roku pęd osiąga pełną długość, natomiast w drugim tworzy pędy boczne, na których znajdują się kwiatostany zebrane w grona. Kwiaty maliny są zwykłe białe. Owoce przypominają jagody jeżyn, są jednak czerwone, a gdy dojrzeją, łatwo odpadają. Spodnia strona zielonych liści jest pokryta białym meszkiem.

Czytaj również: Piękne kwiaty w domu

Maliny dojrzewają na wszystkich rodzajach podłoża, o ile zaopatrzy się je w wystarczającą ilość składników odżywczych. Jako nawozu można użyć kompostu lub obornika. Co 2 lata trzeba nawożenie powtarzać. Ponieważ krzewy maliny nie tolerują stojącej wody, należy uważać, by podłoże było przepuszczalne i dobrze odprowadzało wodę. W przeciwnym razie rośliny będą łatwo chorować. Świeże liście zbiera się wiosną, a dojrzałe jagody począwszy od lipca. Młode liście i kwitnące czubki pędów należy suszyć w zacienionym, przewiewnym  miejscu lub powoli przy włączonym źródle sztucznego ciepła – w ten sposób części rośliny zachowają swoje cenne składniki.

W medycynie ludowej liście maliny stosowano do oczyszczania krwi, na dolegliwości żołądka i jelit, anemii oraz przy wysypkach. Obecnie liść maliny jest polecany głównie jako środek regulujący pracę jelit. Syrop przygotowany z dojrzałych owoców z racji wysokiej zawartości witaminy C zaleca się szczególnie zimą dla profilaktyki przeziębień oraz jako środek rozgrzewający i napotny. W kuchni, maliny często stosuje się do ciast; można je przetwarzać również na galaretkę, likier, wino i ocet. Owoce maliny nadają się również do zamrożenia, wyrobu dżemów i konfitur. Z wysuszonych liści i czubków pędów można przygotować smaczną herbatę. Warto wiedzieć, że pod krzakami malin warto posadzić niezapominajki. Będę pięknie wyglądać i odstraszą część groźnych dla malin szkodników.

W sklepach ogrodniczych można dostać bardzo wiele odmian malin. W Polsce najczęściej uprawia się odmiany: Polka, Polana, Laszka i Benefis. Niektóre z nich owocują wcześniej, inne później i dłużej. Jedne bardziej nadają się do jedzenia na surowo, inne znów na przetwory. Doświadczony sprzedawca na pewno udzieli wyczerpujących informacji na temat właściwości poszczególnych odmian. Sadzonki malin, należy od razu po zakupie posadzić lub przynajmniej trzymać w wilgoci, gdyż inaczej bardzo szybko wyschną ich korzenie. Aby krzak lepiej owocował, pod koniec sezonu należy go przycinać, w pierwszej kolejności usuwając pędy, które wyrosły pod koniec lata.

Sadzonki sadzi się wiosną lub jesienią w dobrze nawiezionej ziemi. Na korzeniach znajdują się pączki pędów, które muszą znajdować się co najmniej 2 cm pod powierzchnią ziemi. Po zasadzeniu pędy przycina się, aby wesprzeć kiełkowanie pączków korzeniowych. Pędy malin, w szpalerach mocowanych drutem, tworzą efektowny o odgradzający żywopłot. Odległość między poszczególnymi krzewami powinna wynosić 50 – 70 cm, a między rzędami – 1,5 – 2 m. Malinę można rozmnażać zarówno poprzez odrosty korzeniowe, jak i podział korzenia. Jesienią, kiedy odrosty korzeniowe zdrewnieją, oddziela się je i sadzi w innym miejscu. Na podział korzenia odcina się fragment pędu korzeniowego o długości 10 cm i sadzi się w możliwie wilgotnym, ale jednocześnie przepuszczalnym podłożu.