Montaż dachówki modułowej od A do Z

Zanim dekarze rozpoczną układanie pokrycia, konieczne jest wymierzenie połaci i sprawdzenie geometrii więźby dachowej. Trzeba skontrolować, czy przekątne połaci dachowych są równe, a kąty między elementami konstrukcji zachowane. Jednak z punktu widzenia prac dekarskich najistotniejsze jest, czy górne powierzchnie krokwi znajdują się w jednej płaszczyźnie. Oczywiście dopuszcza się niewielkie odchylenia od pionu i poziomu, ale te duże przed rozpoczęciem krycia dachu koniecznie trzeba skorygować.

Bezpieczeństwo pracy

Podczas montażu blachodachówki dekarze powinni dbać o swoje bezpieczeństwo nosząc odzież i rękawice ochronne. Nie oznacza to jednak, że mogą być wtedy mniej ostrożni. Moduły Finnera są zaprojektowane tak, aby ograniczyć ryzyko skaleczenia. Wykonawcy powinni jednak unikać ostrych krawędzi i narożników, a blachodachówkę przenosić trzymając za specjalnie podgiętą przednią krawędź.

Zwykle do transportu blachodachówki Finnera na dach wystarczą drabiny lub niewielkie rusztowania. Czasem jednak wykonawcy używają wind dekarskich. W takiej sytuacji ekipa powinna sprawdzić, czy liny służące do transportowania arkuszy na dach są w dobrym stanie, czy wytrzymają ciężar blachy i czy zostały odpowiednio zamocowane.

Wygodnie jest rozmieścić na połaci cały materiał do krycia. Po obliczeniu liczby modułów potrzebnych na płaszczyznę dachu, najlepiej jest podzielić je w pakiety po trzy sztuki i dodatkowo zabezpieczyć przed upadkiem z dachu.

Czytaj również: Ochrona dachu zimą

Właściwe przycinanie modułów

Moduły Finnera mają stałe wymiary, dzięki którym konieczność przycinania blachy jest ograniczona do minimum. Czasem jednak wymaga tego dopasowanie materiału do wielkości i kształtu połaci dachowych, na przykład w koszach. Blachodachówkę należy ciąć „na zimno” odpowiednimi narzędziami – nożycami ręcznymi lub skokowymi (niblerami). Tylko wtedy nie ma potrzeby dodatkowego zabezpieczania przyciętych krawędzi – samoistnie pokrywają się one ochronną warstwą cynku. Absolutnie zabronione jest używanie szlifierek kątowych. Znacznie ułatwia to pracę dekarzom, ale narzędzia te podczas pracy wytwarzają wysoką temperaturę, która wytapia warstwę cynku. Iskry powodują też uszkodzenie powłoki. Przez to w takich miejscach szybko pojawia się rdza.

Moduły Finnera powinny być przycinane na dole, a nie na dachu. Powstające podczas cięcia opiłki mogą zarysować powierzchnię ułożonej blachodachówki. To z kolei może spowodować pękanie powłoki ochronnej i być przyczyną korozji pokrycia.

Strefa okapu

Do końców krokwi montuje się deskę okapową, a do niej - obróbki blacharskie (pas podrynnowy i nadrynnowy). Następnie należy wykonać warstwę wstępnego krycia. Zwykle jest to membrana dachowa, którą układa się na krokwiach pasami (nie należy jej naprężać!). Membranę wstępnie mocuje się do krokwi zszywkami, a później na stałe drewnianymi listwami (kontrłatami), np. o wymiarach 22 x 50 mm (niezbędnymi do zapewnienia wentylacji pod pokryciem).

Pierwszy pas membrany powinien być ułożony w taki sposób, aby wystawał minimum 20 cm poza obrys budynku. Najczęściej jednak wysuwa się go do końców krokwi po to, by ewentualne skropliny zostały odprowadzone poza deskę okapową.

Aby można było zacząć montować moduły, do kontrłat przykręca się drewniane łaty. Zazwyczaj stosuje się łaty o wymiarach 32 x 100 mm lub 40 x 50 mm. Ważnym zadaniem jest ich odpowiednie rozmieszczenie. Odległość między zewnętrzną krawędzią deski okapowej a środkiem drugiej łaty powinna wynosić około 270 mm, a odstęp między pozostałymi łatami – 330 mm.

Uwaga! Jeśli dach ma skomplikowany kształt i dolne krawędzie połaci nie tworzą jednej linii, trzeba zdecydować, od którego okapu zacząć układanie łat, tak by odpowiednio dopasować wzór blachy.

Połacie dachowe

Kolejność układania modułów Finnery jest dowolna. Z reguły montaż rozpoczyna się od okapu (moduł powinien wystawać poza okap około 40-45 mm) i układa blachę rzędami w stronę kalenicy. Część ekip dekarskich stosuje odwrotną kolejność, gdyż ułatwia im to poruszanie się na dachu. Nie ma znaczenia, czy moduły będą montowane w poziomie od strony lewej do prawej, czy odwrotnie.

Czasem na wybór miejsca rozpoczęcia montażu ma wpływ stopień skomplikowania kształtu połaci oraz istniejące na dachu „przeszkody”, na przykład okna połaciowe, lukarny, kominy. W takich sytuacjach bez większych problemów można rozpocząć układanie pokrycia od tych miejsc. Pozwoli to dopasować materiał do szerokości lub długości połaci ograniczając konieczność cięcia blachy.

Kluczem do sukcesu przy montażu blachodachówki jest ułożenie pierwszego rzędu równolegle do linii okapu. Późniejsze skorygowanie odchylenia nie będzie możliwe ze względu na profilowanie blachodachówki. Układając arkusze blachy dachowej Finnera,  montuje się drewnianą listwę dystansową (o wymiarach 22 x 50 mm) nad najniższą łatą dachu. Właściwe ustawienie listwy najłatwiej sprawdzić zaznaczając prostą linię wzdłuż okapu za pomocą sznurka.

Czytaj również: Pomoc eksperta wykonywaniu dachu

Podczas krycia moduły w kolumnach powinny zachodzić na siebie na szerokość grzbietu fali. Z kolei w rzędach zakłada się je przemiennie nad i pod sobą (nad-pod-nad-pod). Ostatni moduł podkłada się o taką ilość fal, jaka jest konieczna do wyrównania ze szczytem. Można też przeciąć blachę i odcięty fragment wykorzystać w innym miejscu. 

Moduły Finnera przykręca się do łat wkrętami samowiercącymi o rozmiarze 4,8 x 35 mm (farmerskimi). Umieszcza się je w najniższym punkcie fali, bezpośrednio pod przetłoczeniem poprzecznym. Między sobą moduły mocuje się za pomocą tych samych wkrętów, przytwierdzanych od czoła przez przetłoczenie poprzeczne lub w najwyższym punkcie profilu, powyżej przetłoczenia poprzecznego. Szczelność miejsc, w których się je umieszcza zapewnia podkładka z uszczelką z gumy EPDM.

W trakcie montażu blachodachówki niezwykle ważne jest, by dekarze nie uszkodzili jej powłoki. Ekipa powinna mieć buty na miękkiej podeszwie. Po nowo wykonanym pokryciu nie powinno się chodzić. Jeśli jest to konieczne, należy stąpać w miejscach, w których moduły są już ułożone na łatach. Na koniec przy pomocy miękkiej szczotki trzeba usunąć z pokrycia pozostałe po cięciu i wierceniu metalowe opiłki, które mogłyby zarysować powłokę lakierniczą.  

Czytaj również: Szczelne pokrycie dachu

Kosz dachowy

Jest newralgicznym miejscem, w którym zbiegają się dwie połacie. Zabezpiecza się je obróbką blacharską (rynną koszową). Montuje się ją na drewnianym podkładzie wyłożonym membraną, z wykonanym rusztem z łat o zagęszczonym rozstawie.

Zwykle rynnę koszową wykonuje się z kilku kawałków. W miejscach ich połączeń należy wykonać zakład co najmniej 200 mm i dodatkowo uszczelnić go elastyczną masą.

Szerokość rynny powinna być tak dopasowana, aby po ułożeniu była wsunięta pod pokrycie z obu stron po 25 cm. Boczne krawędzie obróbki dodatkowo odgina się do góry. Rynnę mocuje się do łat za pomocą specjalnych klamer.  Wzdłuż bocznych krawędzi rynny przykleja się uszczelki dachowe, które zapobiegają wciskaniu pod pokrycie zawiewanego deszczu i śniegu.

Na koniec wzdłuż kosza uzupełnia się pokrycie. Najpierw układa się pełne moduły blachodachówki, a dopiero później przycięte elementy. Duże znaczenie ma odpowiedni odstęp między krawędziami pokrycia zbiegających się połaci. Nie może być on zbyt mały, ponieważ podczas intensywnych opadów spływająca z dachu woda może przelewać się ponad krawędziami kosza.

Zabezpieczenie kalenicy

Po zamontowaniu modułów Finnera pozostaje jeszcze wykończenie kalenic i narożników dachowych gąsiorami. Są to odpowiednio wyprofilowane obróbki, wykonane z takiego samego materiału i w takim samym kolorze jak pokrycie dachowe.

Przed przymocowaniem gąsiora do dachu układa się uszczelkę uniwersalną. Gąsior przykręca się do blachodachówki maksymalnie co trzecią falę za pomocą wkrętów samowiercących. Zakład gąsiora musi wynosić przynajmniej 100 mm.

Czytaj również: Grunt to dobra wentylacji połaci dachowej...

Wentylacja połaci

Wilgoć zbierająca się pod pokryciem może doprowadzić do zawilgocenie konstrukcji dachu, korozji pokrycia oraz do pogorszenia właściwości izolacyjnych zastosowanych do ocieplenia materiałów. Podczas układania pokrycia konieczne jest zapewnienie odpowiedniej wentylacji wszystkich warstw dachu.  W tym celu pozostawia się zależnie od rodzaju wstępnego krycia pozostawia się jedną lub dwie szczeliny wentylacyjne. W dachu z membraną dachową taka pusta przestrzeń tworzy się między membraną a ułożonym na ruszcie z łat i kontrłat pokryciem. Z kolei w dachach z papą na deskowaniu konieczne jest utworzenie dodatkowej szczeliny wentylacyjnej wielkości 3-4 cm pomiędzy deskowaniem a ociepleniem.

Trzeba pamiętać, że szczelina wentylacyjna będzie właściwie spełniać swoją funkcję dopiero wtedy, gdy zostaną pozostawione otwory wlotowe, najczęściej pod okapem, i wylotowe - w kalenicy. Ich wielkość dobiera się odpowiednio do wielkości połaci i kąta nachylenia dachu.

Czasem - zwykle w dachach o niewielkim kącie nachylenia - konieczne jest dodatkowe wspomaganie cyrkulacji powietrza pod pokryciem, zapewniając dodatkowe miejsce wlotu powietrza. Stosuje się w tym celu wywietrzniki dachowe, które zwiększają przepływ powietrza pod połacią. Dodatkowe wloty powietrza stosuje się również w miejscach przerwania ciągłości przestrzeni wentylacyjnej, na przykład pod i nad oknami połaciowymi, przed i za kominem oraz we wszystkich innych miejscach, w których wentylacja pokrycia jest zaburzona.

Podczas układania pokrycia z blachodachówki modułowej Finnera montuje się kominki wentylacyjne. Służą one do odprowadzania  powietrza z pomieszczeń użytkowych i zabezpieczają przed deszczem, śniegiem i ptakami wyprowadzone ponad połać dachu odpowietrzenie pionu kanalizacyjnego. Razem z blachodachówką Finnera oferowane są zestawy wywietrzników dachowych dopasowane do kształtu i kolorystyki pokrycia. Są one dostępne w dwóch wariantach - izolowanym i nieizolowany. Kominek izolowany stosuje się do odprowadzenia powietrza z pomieszczeń użytkowych. Izolacja kominka redukuje w znacznym stopniu powstawanie skroplin w przewodzie wentylacyjnym spowodowane różnicą temperatur. Natomiast kominek nieizolowany służy do odprowadzania powietrza z pomieszczeń nieużytkowych oraz odpowietrzania rur kanalizacyjnych.