Niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową

Kwestie związane z zasygnalizowaną problematyką zostały uregulowane w ustawie z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz U Nr 141, poz. 1176 z 2002 r.). Jak sama nazwa wskazuje ustawa ta określa warunki sprzedaży konsumenckiej. Chodzi więc o sytuację, w której to konsument nabywa dany towar od przedsiębiorcy zajmującego się zawodowo sprzedażą takich produktów. W tym miejscu warto przytoczyć definicję konsumenta. Otóż w myśl przepisów Kodeksu cywilnego (art. 221 KC), „Za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową”. Przykładowo – konsumentem jest informatyk kupujący wiertarkę.

Czytaj również: Odszkodowanie za słupy energetyczne

Zgodnie z przepisami przywoływanej wcześniej ustawy (art. 3 ust. 1), sprzedawca ma obowiązek udzielenia kupującemu wszelkich informacji w języku polskim, które wystarczają do pełnego korzystania z danego urządzenia. To niezwykle ważny obowiązek, gdyż w dzisiejszych czasach wiele towarów jest importowanych z innych krajów. Dzięki jednak tej regulacji każdy może zapoznać się ze sposobem korzystania z danego sprzętu. Ponadto na sprzedawcy spoczywa również obowiązek zapewnienia możliwości sprawdzenia nabywanego towaru. Chodzi tutaj przede wszystkim o sprawdzenie jego jakości oraz kompletności, a także funkcjonowania głównych mechanizmów i podstawowych podzespołów (art. 3 ust. 3 ustawy). Przyjmuje się jednak, że towar znajdujący się w fabrycznym opakowaniu jest kompletny i dobrej jakości. W takim wypadku sprawdzenie tych cech następuje dopiero w domu konsumenta.

Czytaj również: Pomoc w zakupie mieszkań

Jeżeli po sprawdzeniu okazuje się, że zakupiony sprzęt jest niekompletny, wówczas ma miejsce niezgodność towaru z umową. Przykładowo – ktoś kupuje wiertarkę wraz z zestawem wierteł. Towar zapakowany jest fabrycznie w ten sposób, że nie można sprawdzić zawartości opakowania bez otwarcia go. Po otwarciu okazuje się, że w pudełku jest jedynie wiertarka. W tym miejscu należy zwrócić uwagę na art. 4 ust. 1 ustawy o sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego. Otóż w przepisie tym ustawodawca postanowił: „Sprzedawca odpowiada wobec kupującego, jeżeli towar konsumpcyjny w chwili jego wydania jest niezgodny z umową; w przypadku stwierdzenia niezgodności przed upływem sześciu miesięcy od wydania towaru domniemywa się, że istniała ona w chwili wydania”.


Co można zrobić w przypadku niezgodności towaru z umową? Odpowiadając na to pytanie należy zwrócić uwagę na art. 8 przytaczanej wcześniej ustawy. Mianowicie przepis ten zawiera konkretne uprawnienia leżące po stronie konsumenta. Zatem w przypadku niezgodności towaru z umową nabywca może żądać doprowadzenia towaru do stanu zgodnego z umową przez nieodpłatną naprawę lub wymiany towaru na nowy, chyba że naprawa albo wymiana są niemożliwe lub wymagają nadmiernych kosztów (art. 8 ust. 1 ustawy). Rozwijając ten wątek należy zaznaczyć, iż ustawodawca sprecyzował co oznacza termin „nieodpłatna naprawa i wymiana”. Otóż zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego, „Nieodpłatność naprawy i wymiany w rozumieniu ust. 1 oznacza, że sprzedawca ma również obowiązek zwrotu kosztów poniesionych przez kupującego, w szczególności kosztów demontażu, dostarczenia, robocizny, materiałów oraz ponownego zamontowania i uruchomienia”. W przypadku złożenia odpowiedniego żądania przez konsumenta i braku odpowiedzi sprzedawcy przez czternaście dni, uważa się, iż sprzedawca uznaje żądanie za uzasadnione (art. 8 ust. 3 ustawy). Gdyby natomiast naprawa towaru lub jego wymiana nie była możliwa lub wymagała nadmiernych kosztów albo sprzedawca nie mógłby uczynić zadość żądaniu nabywcy, wówczas kupujący może żądać obniżenia ceny lub, jeśli niezgodność towaru z umową jest istotna, odstąpić od umowy (art. 8 ust. 4 ustawy).

Czytaj również: Czy ustawa o prawie budowlanym zostanie znowelizowana?

Trzeba koniecznie pamiętać, że po upływie dwóch miesięcy od stwierdzenia niezgodności nie można powoływać się na niezgodność towaru z umową, jeżeli w tym terminie nie powiadomi się sprzedawcy. Powiadomieniem tym może być zwykłe oświadczenie wysłane pocztą (art. 9 ust. 1 ustawy). Rozwijając tę myśl należy zwrócić uwagę na art. 10 ust. 1 omawianej ustawy. Otóż ustawodawca postanowił w nim, że „Sprzedawca odpowiada za niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową jedynie w przypadku jej stwierdzenia przed upływem dwóch lat od wydania tego towaru kupującemu; termin ten biegnie na nowo w razie wymiany towaru. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest rzecz używana, strony mogą ten termin skrócić, jednakże nie poniżej jednego roku”.

Warto również zwrócić uwagę, że roszczenia kupującego ulegają przedawnieniu po upływie roku od dnia wykrycia niezgodności, jednakże termin ten nie może skończyć się przed terminem wskazanym w art. 10 ust. 1 ustawy (art. 10 ust. 2 ustawy). W tym miejscu warto zauważyć, że zgodnie z art. 10 ust. 3 ustawy o sprzedaży konsumenckiej „Przedawnienie nie biegnie w czasie wykonywania naprawy lub wymiany oraz prowadzenia przez strony, nie dłużej jednak niż przez trzy miesiące, rokowań w celu ugodowego załatwienia sprawy”. Zawiadomienie sprzedawcy o niezgodności towaru z umową przerywa bieg przedawnienia. W związku z tym przedawnienie biegnie na nowo (art. 124 KC). Wybierając się na zakupy warto pamiętać zdanie wypowiedziane przez amerykańskiego prezydenta J.F. Kennedy'ego. Otóż powiedział on: „Wszyscy jesteśmy konsumentami”. I w związku z tym przysługują nam pewne prawa, które warto jest znać.